Tepetaklak yaşıyorduk bu hayatı
Hayaletler, örümcekler ve biz
Kendimize verilenle yetiniyorduk
Kandırdılar ama en baştan beri
Sözde meyvesiydik yüce bir aşkın
Mandalina bile daha faydalı insanlığa
Ne zaman üşütsek portakal yedirdiler bize
Ne zaman bir şey aksa beynimizden ayaklarımıza
Çevirdiler hiç acımadan öteki tarafa
Tepetaklak değil ama
Onu biz istedik, öyle yaşamayı
Yarışa başlayan peygamber böcekleri gibi
Koşmaya şartlanmıştık sadece
Yaşamak yetermiş oysa, bilmiyorduk
Bir şeyler akıyordu içimizde
Yukarıdan aşağı, aşağıdan yukarı
Dönüyorduk deli gibi bir o yana bir bu yana
Bir daha bırakmayacağını düşünüyorduk
En sevimli bizdik çünkü,
En hayalet, en örümcek, en tepetaklak
Onu tarih yazıyorsa
Bizi de şarkılar söyleyecekti
Öyle sanıyorduk o zamanlar
Yeterince derin değilmişiz oysa
Her şey bıraktı gitti yanımızdan
Örümcekler gitti, hayaletler gitti
Turunçgiller bile terk etti bizi
Bir umut baktık O'na
Hiç bir zaman sizi sevdiğimi söylemedim dedi
Evet, bize hiç söylememişti
Tamam dedik olanca tepetaklaklığımızla
O gitti, biz bile gittik
Ben kaldım sadece
Tepetaklak ve yalnız
SAÇMANIN BAĞLADIKLARI 