Ay: Aralık 2017

Sürekli ayrı, sürekli güvenilmez Işıktan hızlı yön değiştiren Dokunmadan anlayamazsın ki Bir kere bile konuşmadan Yıldızlar gibi hep parlayan Ama yarın kadar ulaşılamayan Çiçeklerle bezenmiş bahçelerdeki Tek polen alerjisi olan palyaço Garabet mi, son şans mı insanlık için Herkes susuyor, şarkılarda bile söz yok Sanki gece gelmiş, melankoli de Peşimizde bıraktığımız izleri siliyor birileri Sen… Continue reading Sürekli Ayrı, Sürekli Güvenilmez →

Sorgulamamayı seçtiğin bir gece nihayet, O kafanı dolduran şeyleri önemsemeden. Yürümek tek istediğin. Yaşamak biraz da, kimseye aldırmadan. Kendine bile, evet, tam olarak bu yazacağın. Gerçekliği önemli değil şimdinin, Farklı olsun yeter birazcık. Ateş onlara kalsın istedikleri gibi, Soğuk bile yeter, sana özel sonuçta. Düşünmek değil, bir parça üşümek lazım sadece. Kapkara bir gökyüzü altında… Continue reading Soğuğa Kaçış →

Kaça kadar saymam gerekir Gerçek beni tanıman için Kaça kadar yazmam gerek Benden sıkılman için Kaç ülkeyi getirmem lazım ayaklarına Sorman için beni ve lanetimi Kaç çiçeğe sinirlenirsin Rüyalarından alıp kaçırdığım Gündüzleri kaç defa ayı gördün Kaç gece uyuyamadın ben kulağına fısıldamadan Neyin ne olduğunu ve bizi kaç kere düşündün Kaç gün geçti seni görmeden… Continue reading Kaç →

İnsan perşembe doğmalı Salılar hep acı veriyor Belki sadece gölgem konuşmalı Başkaldırmak bir şey ifade etmiyor Başlayınca dönemiyorsun hiç geriye Yarın, her zaman diğer ismi umudun Tek bir yol var oysa yürüdüğüm Diğer evrenleri kimse anlatmadı bana Seçemiyorum hiç bir şeyi Umut fakirin ekmeği, Bu topraklar üzerindeki en büyük yalan. Yörüngedeki bir uydu gibi Başım… Continue reading İnsan Perşembe Doğmalı →