Durakta Altı Kişi

6 kişiyiz durakta gece yarısı
Kim getirdi, kim birleştirdi bilmiyorum
6 kişi birbirinden tamamen farklı 
Kimiz neyi bekliyoruz düşünmüyorum 
6 kişi aslında bir parçaları aynı
Tüm bekleyen insanlar gibi

Soğuk, olmaz mı, Ankara burası
Yüzlerde rüzgar kesiği, kulaklar kapalı
Köpek seslerini engellemiyor ama
Hava değil ama durak dumanlı
Kaderin, kederin ve bilmem başka neyin 
Pençesine bırakılan 6 kişi, unutulmuş belki

6 kişi, gözleri seçilmiyor fazla karanlıkta, 
İyi ki de diyoruz altımız birden 
Emel Sayın çalıyor arka planda
İnkar etmiyoruz hiçbirimiz zaten 
Siyah yeşil ya da mavi
Kimse belli etmek istemiyor elini

6 kişi durakta, hangi tanrının ayıbı
Yetmedi mi diye bağırıyor birisi
Ben miyim o , kimse bakmıyor 
Gözler kapalı, görünmüyor iyi ki
Nilüfer çalıyor ortada sessiz sessiz
Duymuyoruz ama, silen yok gözlerini 

6 kişilik bir oyun bu gece yarısı
Kimin kazanacağının belli olmadığı
Belki birimiz dayanamayıp arayacak
Kalanlar onu önemsemiyormuş gibi yapacak 
Özlenenler unutulacak, düşler sonlanacak
İstemesek de hazırız, sonuçta zarlar atıldı 

6 kişi o gece bin atlıdan kalabalık 
O tek oksijen atomu kadar da yalnız 
Su sızıyor durağın tam ortasından 
Su gibi aziz ol ey Ankara, neyin eksik ondan
Bir kıpırdanma, geliyor mu yoksa apansız
Bakıyoruz hepimiz sonsuzluğa, yok aynı karanlık

6 kişi bir de duraktan bu küçük dünya 
Hep böyle mi dönecek umarsızca 
Kafalarda tekrarlanan hain nakaratlar 
Başlayan herşey biterdi eskiden diyorlar
Evet, artık sona ermeli, kırmalı zincirleri 
Diyordum ki, ışık, ve otobüs geldi
6 kişi yok artık, şiir de böyle bitti