Masal

Bir varmış bir yokmuş
Yokluk kadar eski, doğmak kadar yeni
Güneş kadar acımasız, ay kadar cansız
Orman kadar dolu, dolu kadar eksik
Para kadar gereksiz, alın teri kadar önemsiz
Gece kadar huzurlu, gündüz kadar kusurlu
Sevinç kadar sahte, keder kadar sahici
Rüzgar kadar öksüz, deniz kadar yetim
Dünden daha sarı, yarından daha gri
İnsan gibi az, insan kadar çok
Ses kadar muhtaç, göz kadar yaşlı
Bir rüya kadar berrak, hayat kadar puslu
Benim kadar aşık, senin kadar... senin kadar vefasız
Bir masal yaşarmış dünya denen gezegende
Kahramanları herkesin malumu
Olaylar da önemli değil çok fazla
Sonu sadece herkesin bilmek istediği
Elmaları kimin yiyeceği, kızı kimin kapacağı
Bir var olup bir yok olan bu dünyada
Bir dolu bir boş olan bu masal da
Bitmiş tabii eninde sonunda
Elmalar, altınlar, kızlar hepsi paylaşılmış
Herkes sevinmiş, kitaplar bırakılmış
Akşam olmuş, yataklara yatılmış
Başka masallar da anlatılmış, gözler kapatılmış
Yıllar geçmiş, ömürler bitmiş
Bir zamanlar kadar üzgün, her zaman kadar yalnız
Eskisi  kadar klasik, yeni kadar plastik olan bu masal
İçinde unutulan karakteriyle baş başa kalmış
"Özlüyor musun onu?" demiş adama masal
Özlemek kadar sonsuz, aşk kadar kısa adam
Hiç bir şey diyememiş
Üzmemek gerekmiş çünkü masalda kimseyi
Masal kadar üzgün, adam kadar çaresiz 
Tamam demiş masal,  mutlu olacak sonu
Öyle olmalı zaten, masal çünkü bu
Bir daha kimse duymamış konuştuğunu 
İlk aşk kadar yeni, son nefes kadar hevesli
Sona ermiş masal
Çünkü eninde sonunda biter tüm masallar 
Sizi anlatsa bile