1989

1989, Ekim
Yer Adalar Vapuru.
Oyuncular bir erkek, bir de kız
Ve bilinen tüm insanlık.
Her zaman öyle değil midir zaten,
Her şey iki kişiyle başlamaz mı bu devirde.
Kız alımlı bir parça,
Kıç üstünden simit atıyor martılara,
Henüz klasikleşmemiş daha.
Gülüyor her şeye rağmen,
İnsanlar gülebiliyor demek ki o zaman daha.
Erkek saçma sapan dolaşıyor,
Her zaman yaptığı gibi.
Sinirli, istemiyor gitmek demek ki.
Ne aradığını kendi de bilmiyor
Ama tüm vapura bakmadan da edemiyor.
Aramadığını bulmak için belki
En korunaklı yer kıç altı.
Neden kimse yok burada diye merak ediyor,
Sonra kızı görüyor, neşeli.
Kız da ona bakıyor, biraz rahatsız.
Simit, martı, kıçüstü, sahne başlıyor
Yüzyıllardan beri tekrarlanan.
Yine gereğinden kısa sürüyor ama.
Kız olabildiğince mahcup,
Erkek de farklı değil zamanından,
Özür dileyip kasara altına kaçıyor,
O an evren bir kez daha kırılıyor.
Ama bizimkinde, hem kız, hem erkek
Hiç çekinmeden kendine küfrediyor.
Vapur karaya yanaşırken nihayet,
Aradığını bulamasa da 
Oturacak bir yer bulabilmiş erkek.
Elinde yarım simit
Simitçinin verdiği kağıt paraya bakıyor.
Bir an bir sel taşıyor içinde
Başka bir evrende bir martı düşüyor.
Vapur karaya yanaşıyor.
Birbirini ezen tüm yolcular,
Bu kadar mı diyorlar,
Bitti mi yani sahne.
İki oyuncu da vapura bakıyor inerken
Ne olacak der gibiler.
Neyse ki sene 1989,
O yıllarda hiçbir hikaye kötü bitmiyor.