Yaşam Soğukluğu ile Ben ya da Deli Mavi

Sadece ben de değil diye düşünüyorum, başkalarında da vardır herhalde. Son günlerde yaşamla aramızda belli bir soğukluk oluştu. Aslında tam olarak son günlerde denemez, belki de kendimi bildim bileli olan bir şeydi bu. Sadece hayatımın belirli dönemlerinde saklanmayı yeğliyordu. İşte bu aralar iyice açığa çıkmış durumda. Beraber geçiriyoruz günlerimizi artık- nereye gidersem arkamdan geliyor. Kurtulmayı istiyor muyum, bilmiyorum. Sonuçta benim bir parçam o da, Quasiomodo’nun kamburu gibi ya da ne bileyim İskender’in gölgesi. Ben ve yaşamama arzum. Alışığım anlaşılacağı üzere, tiksinti filan duymuyorum- ama sırf o istiyor diye de sonlandıramıyorum yaşamımı. Herkesin olması gerektiği gibi korkağım biraz. Biliyorum ama, sadece ben değil hepimiz korkağız. Öyle olmasa kimse kalamazdı dünyada. Yapabileceğimiz başka bir şey yok. Syberia’daki otomatonlar gibi olması gerekenleri uyguluyoruz hepimiz. Ne eksik ne fazla. O olur olmaz her yerde yüzümüze çarptıkları, duygu denilen tepkimeler totale vurulduğunda bir sineğin kadar etkilemiyor yaşamamızı. Neyi sırf kendimiz istiyoruz diye yapıyoruz ki? Ya da neden vaz geçiyoruz canımız çekmediği için?  Bakın ölemiyor bile çok istemesine rağmen insanlar vaktinden önce. Bir kaç üretim hatasını saymıyorum. Yani kim Kurt Cobain’in normal birisi olduğunu iddia edebilir ki? Benim yaşam soğukluğum da aynı fikirde, sevmiyor Nirvana’yı. Bu olumsuz düşünce ya da duygular eski kafalı şeyler, yaşama isteksizliğim de daha çok geleneksel müziği tercih ediyor. Türk Halk Müziği değil tabi, geleneksel caz. Hiç kendinize sordunuz mu, yaşamdan soğuyunca ne yapar insan diye? Sormamışsınızdır tabi, böyle aptal sorulara ayıracak vaktinizin olmadığını tahmin edebiliyorum her otomaton gibi. İnsan başta kendisine bir yaşamama sebebi bulmaya çalışıyor. Onun için de önce kendisine bir yaşama amacı bulup, bunu yok etmesi gerekiyor. Öyle her aklı başında insanın başarabileceği bir şey değil. Anlaşılabilecek bir şey değil. Nereden bakılırsa bakılsın, aşırı saçma. Sonunda sonsuz umutsuzluğa kapılmak için, öncelikle “Sensiz ben bir hiçim” diyebileceğiniz bir sevgiliniz olmalı mesela. En baştan beri sevgiliniz olmazsa zaten siz yaşamak kadar ölmeyi de hak etmiyorsunuz demek oluyor. Hem niye ölmek isteyesiniz ki, bu otomatonların dünyası tam size göre değil mi? Pardon, haddimi biraz aştım vasıfsız ve korkak bir yaşam isteksizi olarak. Tabi ki sevgili dışında başka bir yaşam amacı da olabilir. Her şey iki insanın bir araya gelmesiyle bitmiyor tabi ki. Sonuçta dünyada ayrı ve birlikte yaşayan milyarlarca insan var. Mutsuz milyarlarca insan da var. Mantık okumuş birisi olarak buradan çıkarabileceğim tek sonuç, dünyada milyarlarca insan olduğu. Bu kadar insan varken neden yalnız kalıyorsunuz ki sevgili ölmeye/yaşamaya hakkı olmayan kişi?  Ama birliktelik tek amaç değil. Belki tüm servetimi kaybettiğim için, ya da ailemden birisini kaybettiğim için ya da can yoldaşım kar leoparımı kaybettiğim için de hayata küsmüş  olabilirdim. Anlaşılacağı gibi hep kaybetmek var işin işinde. Kaybetmek için de bir şeyleri kazanmam gerekiyor. Bu soğuklukla konuşuyoruz ara sıra, benim bir parçam olduğu için, yaşamıma yabancı değil. Sadece biraz soğuk. Zaten esas en soğuk olanlar değil midir bizi yaşama bağlayan? Değil herhalde. Neyse; kendisine, “Keşke o eski teypler gibi hayatımızın da bir geri alma tuşu olsa, o kendi kendine geri alınırken biz de beklesek, acababozulmadan geri almak mümkün olacak mı diye merak etsek, sonra da tekrar başlasak hayata. Ama bu kez üzerimize farklı şeyler kaydederek. Bize sunulmuş olanlardan değil, değişik tatlardan faydalanarak” gibi bir şeyler dediğimi hatırlıyorum. Dinlememiş beni. Ondan da soğudum artık, ama işte insan kurtulamıyor bir anda hiç bir şeyden. Tekrar yaşayabilseydim, yani öyle bir fırat verselerdi kulanır mıydım bilmiyorum açıkçası. Daha bu hayatı düzgün yaşayamıyorum ki, yenisini ne yapacağım ben. Ben bunları düşünürken yaşamama isteğim ” Ben niye buradayım düşündün mü hiç ?”dedi. Düşünmemiştim ama düşünmek de istemiyordum. Konuyu değiştirdim. Hep tatminsiz olduğunu, belki de ölmemi istediğini söyledim. Kavga ettik haliyle. Sonuçta bir şey olacaksa tek başıma kalmayacağım, kalbi kırık sadece ben olmayacağım. Hayatım boyunca kendimle beraber etrafımda olanların da kalplerini kırdım hep. Bu konuda oldukça başarılıyım, ölmeyi beceremesem de. Soğumuştum zaten, onun da kalbini kırmamda bir sakınca yok diye düşündüm ve kovdum yanımdan. Üzüldü tabi, sonuçta insanın ölüme olan isteğinden kurtulması kötü bir şey. Birlikte yaşadığımız o kadar mutlu an, o kadar “Ölüme Yakın Deneyim” varken. Ama bana da yaşatmamıştı zaten onları, en heyecanlı yerlerini hep kendisi yaşıyordu, soğuk nevale. Daha kötüsü de olabilirdi belki, ama ben daha iyisini bile anlayamazken daha kötüsü niye gelsindi ki benim için? Sonra bir şiir yazayım dedim. Yazdım, sonuna maviyi koydum. Niye koyduğumu bilmiyorum. Peygamber olsam vahiy gelmiş olabilirdi. Şair olsam istedim koydum diyebilirdim. Berber olsam bir şey demez sadece traş ederdim mavi saçlı insanları. Ama ben ve artık en sevdiğim olmayan parçam, yaşamama azmim öyle olsun istedik. İyi de oldu. İsmini sürekli değiştirdiğim bu ölüm aşkım da olmasa kimse anlamayacak beni. Ben de anlamıyorum zaten kendimi, onu ve şiirlerinin sonlarına gereksiz şeyleri koyan güruhu. Olsun ama mavi iyi oldu. Mavi her şeyin altına gidiyor nasılsa. Bir şarkım olsaydı mavi olmasını isterdim. Tıpkı İskenderin gölgesi gibi ya da Quasimodo’nun kamburu. Bitti mi? Gitmedin mi daha? Daha kaç gece burada kalacağız biz Mavi?