On Dört Kişilik Umut

Kirli, kapkara bir mutsuzluk
Adı gibi mavi o da
Teker teker yüzlerine bakıyorum 
Hepsinde aynı bakışlar
Hava dünkünden de ağır
Tekrar yağmaya başlıyor yağmur
Hayır fısıltılar bunlar
Her yanımızı saran gökyüzünün sesleri
Saçma, ama istiyor hepsi
Burada bile bir sebep buluyorlar
Böyle insanoğlu, diyorum
Yıldırım düşüyor aklıma
Beni düşünüyor birden hepsi
Gözleri parlıyor on üçünün de
Başka çaremiz yok gibi
Yorgun ve hasta
Kaybedecek bir şeyi kalmamış son 14 kişi
Koşuyoruz yeniden doğmaya
Hala kirli, hala mavi, hala kötücül
Her yerde korkunç fısıltılar
Ama umut da var 
Yeter belki