Yazıyorum

Çevremde dönen kelimeler, yakalamaya çalışıyorum aralarından bir şeyleri.  Yazmak böyle bir şey olsa gerek. Anlamadan, düşünmeden  yazmak, yazdığını görmemek dinlemek, önemsememek okuyacakları, önemsemek  dinleyecekleri, sadece senin duydukların önemli, o müzik, o tempo gittikçe artan, o sevinç, o haz yukarı doğru yükselen, o heyecan yavaş yavaş sona sürükleyen, o … bilmiyorum.

İlk yazmaya başladığımda böyle değildim elbette. Ne deneceğini, ne düşünüleceğini önemsiyordum herkes gibi. Müziğe değil harflere, kelimelere, noktalama işaretlerine bakıyordum genelde.  Uyum önemli değildi o zamanlar benim için, gözleri kapatmıyordum bile yazarken. İçerik hitap etmeliydi kitleye, anlayıp “evet, doğru”, “ne kadar da haklı” “ ne kadar da zeki” “ne kadar da kadar” demeliydi hepsi. Giriş, gelişme, sonuç, doğum, anlamsız yaşam ve ölüm, felsefe, tarih, siyaset, bilim, hepsi olmalıydı yazının içinde. İnsanlar olmalıydı, yaşam olmalıydı, güzel olmalıydı, kötü olmalıydı, güneş olmalıydı, dünya olmalıydı, gözlerim olmalıydı ondan aldığım, düşüncelerim olmalıydı bir yere varan. Ve duygularım, az da olsa göstermeliydim en çıplak halimi insanlara. Hayaller vardı, hayaller önemliydi, öyle sanıyordum belki de. Beğenmeliydi insanlar yazdıklarımı. Gözleriyle ama, görseler, anlasalar yeterdi o zamanlar, o zamanlar bambaşka zamanlardı zaten. Tekrarlara yer yoktu fazla.

Okuyanlar var mıydı o zamanlar, vardı galiba. Değişik bir şeyler duymak isteyenler, değişik bir şey gördüğünü sananlar vardı galiba. Ama dinleyen yoktu hiç, dinlenecek şeyler yapmıyordum ki, sadece anlayacakları şeyleri vermeye çalışıyordum ben. Oysa aslında şarkı söylemem gerekiyordu galiba, tekrar ve tekrar ve tekrar aynı şarkıyı herkes kanıksayana dek. Hikâyeler, öyküler, masallar, anlata anlata, söyleye söyleye, bağıra çağıra girer insanı içine, sadece işitilen yazılar hak eder aslında var olmayı. Bilmiyordum o zamanlar ben.

Ama anlıyorum artık her şeyi. Zor yoldan da olsa öğrendim ben de aynı şarkıda dans edip durmayı. Kanlar içinde kaldığımı hatırlıyorum, nefessiz kaldığımı biliyorum, ateşin dağladığı gözlerim, sevginin kül ettiği kalbim, susuz kalan gecelerim, harfsiz kalan ellerim- zor da olsa öğrendim şarkı söylemeyi.

O yüzden, ister dinleyin ister dinlemeyin, buradayım ben artık. Her zamanki – bir parça özenti, bir parça tutarsız halimle. İstediğiniz gibi anlatabilirsiniz beni başkalarına, ister hayalci deyin ister deli, ister saçma dönüyorum ben kendi etrafımda, etrafa rüyalarımdan topladığım kelimeleri saçarak. Dönüyorum ve ne söylediğim umurumda değil, dönüyorum ve ne düşünüldüğü umurumda değil, dönüyorum ve ne olacağı umurumda değil. Tek umurumda olan o melodiyi içimden çıkarmak, o fügü devam ettirmek.

Dönüyorum, ne olduğumu, ne kaldığımı bilmeden dönüyorum. Bırakıyorum içimden olanları yavaş yavaş, nefes verir gibi sanki. Seviniyorum, korkuyorum, utanıyorum, sinirleniyorum, gevşiyorum, ağlıyorum, gülüyorum,  üşüyorum, boşalıyorum, boğuluyorum, bozuluyorum, bağırıyorum, haykırıyorum, deliriyorum, dönüyorum, yazıyorum, tempoya uyuyorum. Âşık oluyor ve nefret ediyorum ağzımdan çıkanlara. Görmüyorum ben yazdıklarımı, sadece dinliyorum.

Sesler var her yerde, gürültü, sadece benim değil, her yerde, her şeyde, herkeste, sadece benim beynimin içinde bağırmıyor insanlar. Sadece bugün değil bilip bilmediğim onca ses. Sadece ben istemiyorum kaçmayı biliyorum, sadece ben değilim pes eden, öldüren yazdıklarını.

Şimdi ama, dönerken, sanki ben konuşuyorum sadece, sanki ben yazıyorum ardı ardına aynı şeyleri, susuyorsunuz hepimiz, şaşkınsınız belki, ayıplıyorsunuz ya da, belki de saklandınız hepiniz benden. Olsun, ben buradayım hala, yazıyorum, dönüyorum, sonun ne olduğunu bilmesem de devam ediyorum bildiğim, öğrendiğim şeye.

Evet buradayım ve yazıyorum artık korkmadan, kimseye hesap vermeden, kendime rağmen yazıyorum, bu olmuş mu şimdi demeden yazıyorum freni boşalmış gibi ve yazacağım sonsuza… bitene kadar yazacağım. Kulağımda o şarkı olduğu sürece sorun yok, bitince zaten ben de bitmişimdir.