Duvar Yazıları -11

Ne istiyorsunuz benden ya, neden ben? Burada binlerce duvarcı var. Hepsi kendi duvarını kimselere fark ettirmeden sessizce örüyor benim gibi. Benimkiler hem daha özensiz onlardan. Sakarım biliyorum. Peki sizler niye benle uğraşıyorsunuz ki? Daha düne kadar tek başıma çalışıyordum geceleri. Gündüzleri de keyfime göre müzik dinliyor, uyuyor ya da duvarların getirisi ile ilgili şeyleri okuyordum. Şimdi günüm tamamen sizle doldu. Farklı ülkelerden gelen dikkatli izleyiciler, gece gündüz başımdalar. Birisi fotoğraf çekmek istiyor, diğeri imzalı bir tuğla. Gündüzünü benimle geçirmek isteyen bile var. Bunlar böyle etrafımı sardıkça ben daha kapatıyorum kendimi. Kendimde kalmak istiyorum. Eski duvarcıyı istiyorum. Biliyorum çünkü – yaşadım ben daha önce . İlk önce bağlanıyorsun birisine , bu meraklı ekipten. Önceleri güzel geliyor insana. Sonra yavaş yavaş kıskanmaya başlıyor hayatındaki diğer şeyleri. Duvarcının hayatındaki diğer şey sadece duvar olduğu için de o oluyor kıskanılan. Başta “az vakit ayırıyorsun”lar. Sonra başlıyor “bu tuğla burada güzel durmadı sanki” demeye. Ya da sadece surat asmalar anlamsızca. Üzmemek için duvara boş veriyorsun. Sonra seni var edeni kaybediyorsun. Tek mevcudiyet nedenini. Ve haliyle bir şeyin kalmadığı için terk ediliyorsun. Sağlam yapamadığın ve üstüne devrilen duvarlarla kalıyorsun ortada. O yüzden ben kendimden başkasını istemiyorum. Ayı başka türlü saklayamam insanlardan çünkü. Duvarcıyım ben. Duvar yaparım. Plan değil.