Ben vs Plüton

Herkes son defa toplandığında Ay ile Venüs arasında,
Hatırlıyorum sen Plütona kaçmıştın.
Cüce ya da gezegenimsi farketmez bana
O benim tek aşkım kalacak, diyerek ağlamıştın.
Bizler; o itaatkar, uyumlu ve rutin topluluk,
Anlayamamıştık, bakmıştık bir Venüse bir Aya.
Sensiz ve gecesiz yaşamamı istediği için buruk,
İçimden bağırarak küfretmiştim Dünyaya
Sonsuz,sessiz ve sensiz uzay boşluğunda aniden,
Aşırı gürültülü, inanılmaz yakın ve olabildiğince sakin
Benden başka kimse daha ne olduğunu hissetmeden,
Zamanda bir boşluk oldu ve tüm ışığınla sen geldin
Anladım benim için plütondan vazgeçtiğini
Sokratesi kandırdığını, Aristoyu dinlemeden,
İşte o an fark ettim, beni gerçekten sevdiğini
Ve o an vazgeçtim dünyadan ve kendimden