Füruğ

Şubat 1967
Ben yokum- Sen yoksun
Hiç  kimse yok tanıdığımız

Issız bir yolda  
Ben sen ve biraz genç biraz yaşlı biraz insan
İlerlemeye çalışıyoruz hafiften

Bakıyorum sana
Gözlerini kaçırıyorsun yaşlar görünmesin diye
Kaçmaya çalışıyorsun benden

O gece tavan arasında
Yatakta ikimiz birbirimize bakıyoruz sessizce
Çaresizlikten

Ve ben orada
Göğsünün tam ortasında soluk soluğa kalmış
Ümitsizlikten

Sonra sen bana
Diyorsun ki ben değilim o aslında
Füruğ sadece ya da ışık senin içinden süzülen

Gece yarısı son defa
Söz veriyorum sana, hiç ölmeyeceğiz diye,  
Güneş doğsun diye yeniden