Dört Kişilik Yalnızlık

Dört yüz var masada oturan
Bulanık ama tepsiyi taşıyan adama hepsi
Uzak yerleri düşündüğünden belli
Şarkıyı da dinlemiyor garson
Boyunu aşan şeylere şu an ilgisi

Dört değişik insan var masada.
Bildik bir şarkı söylüyor sahnedeki 
Her akşam aynı, aradan sonraki dördüncü
Birkaçı ağlıyor kalanı uzaklarda 
Ne zamandır ıslanmamış gerçi onun gözleri

Dört farklı siluet uzaktan seçilen
Tuvaletin yanından çok önemli değil ayrımlar
Rüyalar sadece, haddini bilen hayaller
Başka türlü olmuyor ki bu karanlık  köşede
Alkol, sidik, kusmuk kokusu ile beraber

Dört adam konuşuyor masada gürültüyle
Kelimeler yarışıyor üst üste en tepeye 
Sonra da etraftan gelen seslerle muharebe 
Sonunda –haliyle- gürültüye boyun eğip
Yere yıkılıyor dayanamadan mutfağa kadar 
 
Dört ayrı dönem tek bir düzlemde
Gece unutturamamış daha, arzular, heyecanlar
Açıklanamayan bir şey var çevrelerinde
Dudaklardan son şarkılar, son kerteler, ahlar
Kısa susuşlar da başlamış artık kadehlerde

Dört ayrı son hazırlamış hayat bu masada
Her yolcu bir kez ölecek ne olursa olsun
Bitirmese de gerçek yazarlar mutlu sonla
Ressamlardan bekleniyor şimdi son bir oyun
Ben mi? Benim durumum oldukça aşikar burada

Kadın susuyor, kalkıyoruz masadan dördümüz de 
Geride kalanlar, aynı ama her şey hala
Havada yankılanıyor aşklar sonsuza doğru 
Unutulmuşluklar, çaresizlikler, her gece
Kalıyor asıl müdavimler, her şey yalan olsa da