Erkek ve kız. Değişik zamanlarda değişik şekillerde ve değişik şehirlerde kendi duvarlarını örmeye başlasalar da hayatlarının bir bölümünde duvarlarının çakışacağını bilemezler. En baştan beri aslında birbirlerini mi düşünüyorlar, onu da bilemezler. Hatta uyuduktan sonra birbirlerini çağırdıklarını bile anlamazlar. Sadece önlerindeki duvarla ilgilenirler hep. Yıllar geçer sonra , duvardaki sızıntılar, çatlaklar, başka duvarlarla bağlantılar, küçük pencereler olur hep. Ama ikisi de istedikleri duvara sahip olamamışlardır daha.
Ve bir gece, duvarlarındaki bir kırıktan birbirlerini görürler. Gülümser kız erkeğe. Erkek de güler gözleriyle. Bakarlar bir süre birbirlerine. Arkalarındaki yıllar gelir akıllarına ikisinin de. Bir 25 yıl önce olsaydı ne olurdu diye düşünür erkek. Kız hayattan henüz bıkmamıştır oysa. Gülerek düşünür, her şey her zaman olacağına varır diye. Sonra ellerine bakar, evet kendisidir bu duvarı ören, karşısındaki delikteki ise sadece şeytanın ürettiği bir şeydir zamanı gelince üzülmesi için. Gülümseme kaybolunca kızın gözlerinde, anlar erkek de. son bir kez gözleri dolarak bakar kıza, her şeyin farklı olmasını ister bir ara. Sonra o da vaz geçer, her şey olabilecek tek şekildedir zaten. En kötü şekilde.
Devam eder duvarlar üst üste ayrı ayrı sonsuza dek. Bir daha birleşir mi , ışık girer mi duvarlardan, sadece zaman bilebilir. Her şeyi yıkan ve insanları ayıran zaman.
SAÇMANIN BAĞLADIKLARI 